تکامل همراه به معنای وقوع يک سری سازگاريهای تکاملی دو طرفه , در دو گونه متفاوت است. تکامل همراه زمانی صورت می پذيرد که يک تغيير در يک گونه , به عنوان نيروی انتخاب گر جديد , بر روی گونه ديگر عمل می کند و سازگاريهای ايجاد شده در گونه ی دوم در انتخاب افراد گونه ی اول تاثيرگذار است .

 مثال اول : تکامل همراه در پرنده ی شهد خوار با گل های اُرنيتوفيلوس

   پرنده ی شهد خوار يا مرغ مگس (Hummingbirds  ) به خانواده ای تعلق دارند که نزديک به 340 گونه را شامل می شود مرغ های  مگس , تنها پرندگانی هستند که می توانند به سمت عقب پرواز کنند . برخی از اعضاء اين خانواده (Mellisuga helenae) با دارابودن 5 سانتيمتر طول و 8/1 گرم وزن , کوچکترين پرنده های شناخته شده ی روی کره ی زمين هستند . ضربان قلب در برخی از گونه ها به  1260  بار در دقيقه می رسد و انواعی از آنها می توانند تا 80 بار در ثانيه بال بزنند به همين دليل , ميزان متابوليسم در آنها بسيار بالا بوده و به انرژی بسيار زيادی نياز دارند. اين پرندگان از شهد گل های اُرنيتوفيلوس( به معنای گل های پرنده دوست ) تغذيه می کنند البته برای تامين آمينواسيدها , ويتامين ها و مواد معدنی حشرات کوچک و عنکبوت ها را هم شکار می کنند . پرنده ی شهد خوار و گل های اُرنيتوفيلوس هر کدام سازگاريهايي کسب کرده اند که به جذب ديگری کمک می کند .

 همانطوريکه اشاره شد اين پرندگان به انرژی و شهد فراوانی نياز دارند به طوريکه در طول روز تا 5 برابر وزن خود شهد می خورند لذا سراغ گل هايي که غلظت قند در شهد آنها کمتر از 15 درصد باشد نمی روند و گل هايي را ترجيح می دهند که شهد آنها حدود 25 درصد قند دارد. اين عامل به عنوان يک نيروی انتخابگر سبب می شود شانس گرده افشانی و تکثير گل های با شهد بيشتر افزايش يابد . از طرفی پرنده ی شهدخوار از نظر حس بويايي چندان قوی نيستند. در مقابل گل هايي که توسط اين پرندگان گرده افشانی می شوند بوی زيادی توليد نمی کنند درعوض شهد زيادی را می سازند . توليد شهد زياد مشکلاتی را به دنبال دارد مثلاً حشراتی همچون مگس ها  را به سمت خود جلب می کند , يک مگس می توانند بارها وارد يک گل شده و از شهد آن استفاده کند بدون آنکه به گرده افشانی گل کمک نمايد .

    اين گل ها برای جلوگيری از اين مشکل چندين سازگاری جالب کسب کرده اند : رنگ اين گل ها قرمز يا نارنجی است حشرات برای اين رنگ ها , کوررنگ هستند و  اين رنگ ها را به صورت خاکستری يا سياه می بينند بنابراين کمتر جذب اين گل ها می شوند اما همين رنگ های قرمز و نارنجی مرغ مگس را به سمت خود جلب می کند در ضمن گل هايي که توسط حشرات گرده افشانی می شوند شهدی توليد می کنند که فراوان ترين قند موجود در آن,  گلوکز و فروکتوز است اما گل هايي که توسط اين پرندگان گرده افشانی می شوند شهدی می سازند که غلظت ساکارز در آن زياد است, ساکارز ,  قند مورد علاقه ی اين پرنده است . از طرفی اين گل ها به شکل يک شيپور يا استوانه ی عميق هستند که حشرات برای رسيدن به انتهای آن دچار مشکل می شوند ولی مرغ مگس با دارا بودن منقاری طويل به راحتی می توانند به انتهای گل دسترسی پيدا کند. در ضمن لبه های اين گل ها تقريبا صاف است بنابراين تکيه گاهی برای حشره که با استفاده از آن به تغذيه از شهد گل بپردازد, وجود ندارد .         

 مثال دوم : تکامل همراه درگياه پاسيفلورا و کرم پروانه هليکونيوس

گياه پاسيفلورا که يک گياهی گرمسيری است موادی سمی توليد می کند تا برگ هايش را در برابر خورده شدن به وسيله ی بيشتر حشرات محافظت کند ولی کرم پروانه هليکونيوس , آنزيم هايي دارد که اين سم را تجزيه  و بی اثر می کند .

   اين کرم پروانه ی مقاوم به سم , به عنوان يک نيروی انتخابگر قوی برای گياهان پاسيفلورا عمل می کنند چرا که برخی از گياهان مذکور راههای دفاعی عليه اين کرم ها پيدا نموده اند به عنوان مثال , برگ های برخی از گونه های پاسيفلورا  رسوبات قندی زردرنگی توليد می کنند که شباهت زيادی به تخم های هليکونيوس دارند پروانه های ماده تخم هايشان را روی چنين برگ هايي قرار نمی دهند چون می بينند که قبلا تعدادی تخم روی اين برگ ها قرار گرفته است با اين کار تعداد بسيار کمی از لاروهای پروانه از تخم بيرون آمده و لذا از برگ گياه تغذيه ی کمتری صورت می گيرد . از آنجاييکه پروانه اغلب رسوبات قندی زرد رنگ را با تخم های خود اشتباه می گيرد گونه های پاسيفلورايي که اين رسوبات قندی زرد رنگ را در سطح برگ های خود دارند کمتر خورده می شوند . از طرفی اين رسوبات قندی باعث جلب مورچه ها و زنبورهايي می گردد که از تخم های هليکونيوس و لارو آن تغذيه می کنند .